Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Το πλακέ μαντολίνο

Ξεκίνησα τη κατασκευή οργάνων με μαντολίνο, μετά τη προτροπή του "δασκάλου" μου, ότι είναι μικρό όργανο και φτιάχνεται ευκολότερα. Έκανα και το πλακέ στυλ, οπότε τα πράγματα ήταν ακόμη πιο εύκολα (για το κλασσικό στυλ, το λαουτοειδές, θα γράψω αργότερα, μια και τώρα τελευταία άρχισα να ασχολούμαι και μ' αυτό).
Βέβαια για ένα αρχάριο τίποτε δεν είναι εύκολο. Αν και μου έλεγε πως και με πια σειρά να το δουλέψω, θέλει εξοικείωση με ορισμένες διαδικασίες για να τις πετύχεις. Άσε που, ότι ένας έμπειρος θεωρεί απλό, για σένα μπορεί να είναι βουνό. Έπρεπε λοιπόν εξ αρχής να σκέφτομαι κάθε βήμα, πριν το κάνω, για το πως θα το κάνω. Να φέρω ένα παράδειγμα.
Το καπάκι αυτός το κολλά χωρίς να το έχει τελειώσει. Δεν ξέρω καν αν έχει ανοίξει και την ηχητική οπή. Εμένα αυτή η σειρά δεν με βόλεψε καθόλου από την αρχή. Το κολλώ αφού το έχω τελειώσει πλήρως. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ψιλό τρίψιμο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το σωστό (αν υπάρχει σωστό και λάθος), αλλά έχοντας το καπάκι ελεύθερο και όχι πάνω στο ηχείο, μπορώ να καθορίσω ακριβώς το πάχος του, να δουλέψω τη ροζέτα και να κολλήσω εύκολα τη φιγούρα. Βέβαια αντιμετώπιζα πάντα το πρόβλημα της φιγούρας που προεξείχε από το καπάκι όταν έβαζα τα πλαϊνά φιλέτα. Αλλά τώρα το έλυσα με ένα εργαλείο που κατασκεύασα για το dremel. Παραμένει σαν πρόβλημα ακόμη, όταν η φιγούρα καταλήγει στην άκρη του καπακιού, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση η δουλειά γίνεται με το σκαρπέλο.
Πάντως, με την λίγη εμπειρία που απόκτησα μέχρι τώρα, θα έλεγα ανεπιφύλακτα πως το μαντολίνο είναι η κατάλληλη πράγματι αρχή, για να ξεκινήσει κάποιος την οργανοποιία. Ίσως ακόμη καλύτερα - δεν το ξέρω αλλά το φαντάζομαι - θα ήταν να αρχίσει κάποιος από σκαφτό μπαγλαμά. Εγώ συνεχίζω ακόμη με τα μαντολίνα για δυο λόγους. Ο ένας είναι γιατί πλάκωσαν οι φίλοι και θέλουν όλοι μαντολίνο. Ο άλλος γιατί μέχρι τώρα δεν μου έχει μείνει κανένα και θέλω κι εγώ ένα για πάρτη μου. Αλλά θα το κάνω, αφού φτιάξω τα υπόλοιπα, για να δω πως τελικά θα κατασκευάσω το δικό μου.


Η κατασκευή του
Το πλακέ μαντολίνο σαν κατασκευή μοιάζει λίγο με τα λαουτοειδή όργανα και λίγο με την κιθάρα. Τα πλαϊνά του είναι σαν να κατασκευάζεις μια κιθάρα και η πλάτη αποτελείται από ντούγιες που ο αριθμός τους κυμαίνεται ανάλογα με το πως ακριβώς θέλεις να το κατασκευάσεις, κατασκευάζεται χώρια και κολλιέται τελευταία στο όργανο. Οι συνήθεις αριθμοί που κάνω εγώ είναι 7 ή 9 ντούγιες, ανάλογα αν τις κάνω ίσου πλάτους ή όχι. Έχω κάνει και με 11 σε κάποια δοκιμή.
Πλάτη με 7 ντούγιες ίσου πλάτους
Πλάτη με 9 ντούγιες διαφορετικού πλάτους
Πλάτη με 11 συγκλίνουσες ντούγιες


 Όσες και να είναι πάντως, λυγίζονται και προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα από τα λαουτοειδή όργανα. Δεν υπάρχουν πολλά μυστικά και δεν χρειάζεται μεγάλη τεχνική. Θυμάμαι ότι δεν με δυσκόλεψε καθόλου ούτε η πρώτη δοκιμή που έκανα, αντίθετα μου φάνηκε παράξενο το πόσο εύκολα κατασκευαζόταν η πλάτη.


Συνεχίζεται ...

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ο πόνος της μέσης

Πάνε τώρα είκοσι μέρες που έχω να κατέβω στο εργαστήριο και κοντεύω να "λαλήσω". Η μέση μου δεν μπορεί να με κρατήσει ούτε για ένα λεπτό. Άσε τους πόνους που αισθάνομαι γιατί έχει πειραχτεί το νεύρο στο αριστερό μου πόδι. Ούτε χάπια με πιάνουν, μα ούτε και βελόνες. Αύριο πάω για βελονισμό.
Έχουν μείνει κάποιες δουλειές στη μέση, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Ούτε καν να βάλω τα κλειδιά και τον χορδοδέτη σε ένα μαντολίνο που έχω τελειώσει. Τελικά, το πρόβλημα με τη μέση μου επιδεινώθηκε εδώ και ένα χρόνο που ασχολούμαι με την οργανοποιία. Ο λόγος είναι οι πολλές ώρες ορθοστασίας. Εντάξει, είναι και ώρες που κάνεις πράγματα καθιστός, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον περνάς στα όρθια. Πως να λύσω αυτό το πρόβλημα? Ιδού η απορία.
Πάντως αυτό ήταν η αιτία και έκατσα να γράψω αυτές εδώ τις σελίδες. Δεν μπορώ να δουλέψω στα όργανα, ας γράψω λοιπόν γι' αυτά. Μήπως είναι διαστροφή?
Μέσα σ' αυτό τον άσχημο κλίμα που ζούμε τον τελευταίο καιρό, προδοσίες, αθλιότητες, μνημόνια, εξαθλίωση της διαβίωσής μας μέρα με τη μέρα, αναγκαστικά σκέφτομαι αυτές τις μέρες πόσο αλήθεια είναι αυτό που λέμε καμιά φορά, έτσι σχεδόν από συνήθεια, "πρώτα η υγεία". Όλα τα άλλα μπορούν να έρθουν μετά. 

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Ξεκινώντας

"Σ' αυτόν τον τόπο, όπου είμαστε όλοι, τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι, ..."
Σεφέρης

Μέχρι πέρυσι που αποφάσισα να ασχοληθώ με την κατασκευή οργάνων, θεωρούσα ότι αυτή η τέχνη απαιτούσε ειδικές ικανότητες που δεν τις έχει ο καθ' ένας. Δεν ξέρω αν φταίει η λαχτάρα που έχω για τα όργανα από πολύ μικρός (μια ζωή με θυμάμαι - μέχρι σήμερα -  να σταματώ μπροστά στις βιτρίνες με τα μουσικά όργανα και να τα χαζεύω, θέλοντας τα όλα και ας μην ήξερα να τα παίζω), αλλά μετά από ένα χρόνο ασχολία με την κατασκευή, έχω καταφέρει να φτιάξω μερικά και νομίζω ότι, δεν είναι και ακατόρθωτο για κάποιον που το θέλει πολύ, να μάθει αυτή την τέχνη. Απλά η οργανοποιία είναι μια τέχνη που απαιτεί απεριόριστη υπομονή και επιμονή.
Το θέμα βέβαια είναι από που να ξεκινήσει κανείς. Σήμερα έχουμε το διαδίκτυο, μια τεράστια πηγή γνώσης. Μπορείς να βρεις απίστευτα άρθρα για οτιδήποτε. Ακόμη και για λαϊκά όργανα, κάτι που παλιά ήταν επτασφράγιστα μυστικά. Σιγά - σιγά κι εδώ στην Ελλάδα δημοσιεύονται άρθρα για το θέμα αυτό, υπάρχουν ιστότοποι (forums) που συζητιούνται θέματα και ανταλλάσσουν απόψεις, και γενικά αν το ψάξεις λίγο θα βρεις πολλά στοιχεία.
Θα μου πεις τώρα, είναι δυνατόν να μάθεις να φτιάχνεις όργανα μόνο διαβάζοντας τα άρθρα στο διαδίκτυο? Και βέβαια όχι, αλλά ασχολούμενος σιγά - σιγά και κάνοντας λάθη (πάντα), χωνεύεις αυτά που έχεις διαβάσει και τα χρησιμοποιείς κατά πως σε βολεύει.
Η καλύτερη λύση στην αρχή είναι να βρεις κάποιον που θα σου δείξει πως κατασκευάζεται ένα όργανο και βέβαια να τον παρακολουθήσεις και να δοκιμάσεις μαζί του. Κατόπιν εφαρμόζεις και τεχνικές άλλων που έχεις διαβάσει, ή τις προσαρμόζεις στα μέτρα σου.
Εδώ δημοσιεύω τις εμπειρίες ενός αρχάριου ερασιτέχνη, γιατί κάποιος σαν εμένα  ίσως έχει τις ίδιες απορίες και προβληματισμούς και ίσως εδώ να βρει έστω και ψήγματα βοήθειας.