Η πρώτη συμβουλή που άκουσα, όταν αποφάσισα να ασχοληθώ ήταν, "αγόρασε ένα έτοιμο κιτ και συναρμολόγησε το". Δεν ξέρω αν βοηθά αυτό, το έχω διαβάσει και σε πολλούς ιστότοπους σαν συμβουλή, αλλά εμένα με ενδιέφερε να μάθω από την αρχή πως, ένα ακατέργαστο ξύλο καταλήγει σε όργανο. Έτσι απευθύνθηκα σε επαγγελματία οργανοποιό για να με μυήσει στην τέχνη. Στον Ανδρέα τον Φραγγεδάκη που καταγόταν από οικογένεια οργανοποιών (είναι πασίγνωστα τα λαούτα του πατέρα του στην Κρήτη) και ευτυχώς δεν είχε κανένα πρόβλημα να μου πει τα όσα ήξερε για την τέχνη αυτή. Ευκαιρία να τον ευχαριστήσω και δημόσια για την βοήθεια που μου έχει προσφέρει και μου προσφέρει ακόμη. Βέβαια εγώ δεν είχα τον καιρό να τον παρακολουθώ στην δουλειά του, αλλά τουλάχιστον με οδήγησε στην αρχή βήμα βήμα για την πορεία μιας κατασκευής.
Πάντως το πρώτο λάθος το έκανα αμέσως. Αντί να ασχοληθώ με κανένα καινούριο όργανο, αποφάσισα να μεταποιήσω δυο παλιά φτηνιάρικα μπουζούκια που είχα. Νομίζω ήταν η χειρότερη επιλογή, λόγω του ότι είχαν ένα σωρό προβλήματα και πρέπει να έχεις την εμπειρία του πως αντιμετωπίζεται το καθ' ένα απ' αυτά. Τελικά όμως, παρ' όλα τα λάθη που έκανα, ήταν σημαντική αυτή η εμπειρία. Το κυριότερο που αποκόμισα απ' αυτήν την πρώτη προσπάθεια ήταν, η εξάλειψη του δέους που είχα, όσον αφορά το να επέμβεις σε κάποιο όργανο. Μέχρι τότε το μόνο που άγγιζα ήταν οι χορδές, για να τις αλλάξω.
Υπήρχε βέβαια ένας σοβαρός λόγος για την επιλογή αυτή. Δεν είχα κανένα εργαλείο στην αρχή και ειδικά κορδέλα που είναι τελείως απαραίτητη για την κοπή των ξύλων, εκτός τα βασικά που έχει ο καθ' ένας σπίτι του. Αργότερα άρχισα να εξοπλίζομαι σιγά - σιγά.
Ξεκίνησα με το πρώτο μπουζούκι να το κάνω από τετράχορδο σε τρίχορδο και να του αλλάξω καπάκι. Το μόνο που έκανα ήταν να του αφαιρέσω το καπάκι και να του σμιλέψω το μπράτσο σε διαστάσεις τρίχορδου. Το παράτησα και ακόμη παραμένει κρεμασμένο στο εργαστήρι μου. Καμιά φορά τώρα το κοιτάζω και λέω, ευτυχώς που δεν συνέχισα! Το ηχείο του δεν είναι καν συμμετρικό. Κάνεις τον κόπο και στο τέλος έχεις πάλι ένα μη σωστό όργανο. Γιατί λοιπόν μα μη σπαταλήσεις αυτόν τον καιρό σε ένα καινούργιο εξ αρχής όργανο?
Αμέσως μετά έπιασα το άλλο μπουζούκι, ένα απίστευτα σκεβρωμένο όργανο, που αποφάσισα να το κάνω της προκοπής. Ηταν όμως το πρώτο μπουζούκι που είχα (αγορασμένο το 1975), σ' αυτό επάνω είχα μάθει ότι είχα μάθει, είμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί του και δεν ήταν σωστό να το αφήσω σε τέτοια χάλια. Αυτό έπρεπε να το κάνω πάση θυσία.
Μου έβγαλε τον αδόξαστο μέχρι να το φέρω σε κάποια τάξη. Ήταν τόσο το σκέβρωμα του, που χρειάστηκε να του αφαιρέσω λίγο από το ηχείο του, επειδή δεν σήκωνε τίποτε άλλο. Το ηχείο ήταν εξασθενισμένο τελείως από μια άλλη προσπάθεια ξεσκεβρώματος, από επαγγελματία όμως οργανοποιό, με ντούγιες καμένες και ανοιγμένες σε κάποια σημεία. Όταν τελείωσα δεν ήταν ότι καλύτερο, αλλά ο ήχος του ήταν αρκετά καλός (του έβαλα ένα καλής ποιότητας καπάκι - έλατο) και ξεσκέβρωσε το κατά δύναμη. Και λέω το κατά δύναμη γιατί, όταν το έξυσα από τα χρώματα που είχε είδα ότι, το μπράτσο του ήταν μόνο από ένα ξύλο (οξυά) χωρίς κόντρες. Και παρ' όλο που το πλάνισα (λίγο βέβαια για να μην εξασθενίσει), παρ' όλο που ήταν παλιό ξύλο, μόλις ξαναμπήκαν οι χορδές τράβηξε, κάνοντας καμπύλη στη μέση, λίγο βέβαια, όχι όπως πριν. Τέλος πάντων, τώρα μπορώ να παίξω, εκεί που πριν ήταν τελείως καταστρεμένο.
Υπήρχε βέβαια ένας σοβαρός λόγος για την επιλογή αυτή. Δεν είχα κανένα εργαλείο στην αρχή και ειδικά κορδέλα που είναι τελείως απαραίτητη για την κοπή των ξύλων, εκτός τα βασικά που έχει ο καθ' ένας σπίτι του. Αργότερα άρχισα να εξοπλίζομαι σιγά - σιγά.
Ξεκίνησα με το πρώτο μπουζούκι να το κάνω από τετράχορδο σε τρίχορδο και να του αλλάξω καπάκι. Το μόνο που έκανα ήταν να του αφαιρέσω το καπάκι και να του σμιλέψω το μπράτσο σε διαστάσεις τρίχορδου. Το παράτησα και ακόμη παραμένει κρεμασμένο στο εργαστήρι μου. Καμιά φορά τώρα το κοιτάζω και λέω, ευτυχώς που δεν συνέχισα! Το ηχείο του δεν είναι καν συμμετρικό. Κάνεις τον κόπο και στο τέλος έχεις πάλι ένα μη σωστό όργανο. Γιατί λοιπόν μα μη σπαταλήσεις αυτόν τον καιρό σε ένα καινούργιο εξ αρχής όργανο?
Αμέσως μετά έπιασα το άλλο μπουζούκι, ένα απίστευτα σκεβρωμένο όργανο, που αποφάσισα να το κάνω της προκοπής. Ηταν όμως το πρώτο μπουζούκι που είχα (αγορασμένο το 1975), σ' αυτό επάνω είχα μάθει ότι είχα μάθει, είμαι συναισθηματικά δεμένος μαζί του και δεν ήταν σωστό να το αφήσω σε τέτοια χάλια. Αυτό έπρεπε να το κάνω πάση θυσία.
Μου έβγαλε τον αδόξαστο μέχρι να το φέρω σε κάποια τάξη. Ήταν τόσο το σκέβρωμα του, που χρειάστηκε να του αφαιρέσω λίγο από το ηχείο του, επειδή δεν σήκωνε τίποτε άλλο. Το ηχείο ήταν εξασθενισμένο τελείως από μια άλλη προσπάθεια ξεσκεβρώματος, από επαγγελματία όμως οργανοποιό, με ντούγιες καμένες και ανοιγμένες σε κάποια σημεία. Όταν τελείωσα δεν ήταν ότι καλύτερο, αλλά ο ήχος του ήταν αρκετά καλός (του έβαλα ένα καλής ποιότητας καπάκι - έλατο) και ξεσκέβρωσε το κατά δύναμη. Και λέω το κατά δύναμη γιατί, όταν το έξυσα από τα χρώματα που είχε είδα ότι, το μπράτσο του ήταν μόνο από ένα ξύλο (οξυά) χωρίς κόντρες. Και παρ' όλο που το πλάνισα (λίγο βέβαια για να μην εξασθενίσει), παρ' όλο που ήταν παλιό ξύλο, μόλις ξαναμπήκαν οι χορδές τράβηξε, κάνοντας καμπύλη στη μέση, λίγο βέβαια, όχι όπως πριν. Τέλος πάντων, τώρα μπορώ να παίξω, εκεί που πριν ήταν τελείως καταστρεμένο.
Μερικές φωτογραφίες από την ανακατασκευή
Το παλιό καπάκι που αφαιρέθηκε
Από πίσω όταν αφαιρέθηκαν όλα τα χρώματα που είχε
Εσωτερική ενίσχυση με γάζα και χάρτωμα. Φαίνονται τα καψίματα στις ντούγες από την προσπάθεια που είχε γίνει για να ξεσκεβρώσει, πριν κάμποσα χρόνια
Πριν το κόλλημα του νέου καπακιού με τα καμάρια όπως τοποθετήθηκαν. Το πάνω καμάρι αφού διαμορφώθηκε πρώτα, κολλήθηκε κατ' ευθείαν πάνω στο σκάφος, γιατί διαφορετικά δεν μπορούσε να εισχωρήσει το καπάκι κάτω από την ταστιέρα.
Οπως κατέληξε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου